Wraz z początkiem 2022 r. do ustawy o CIT wprowadzono przepisy ograniczające wysokość podatkowych odpisów amortyzacyjnych w spółkach nieruchomościowych. Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, odpisy amortyzacyjne dokonywane przez spółki nieruchomościowe dla celów podatkowych nie mogą być wyższe od odpisów amortyzacyjnych dokonywanych przez te spółki dla celów bilansowych.

Ograniczenie, o którym mowa powyżej dotyczy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych zaliczanych do 1 Grupy KŚT, a zatem:

• budynków,
• lokali,
• spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego, oraz
• spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego.

Przepis art. 15 ust. 6 ustawy o CIT od początku budził liczne wątpliwości interpretacyjne. Wiele spółek nieruchomościowych zdecydowało się wystąpić z wnioskami o wydanie interpretacji indywidualnych, aby potwierdzić, że nowe ograniczenie nie znajdzie zastosowania w przypadku aktywów inwestycyjnych, które dla celów bilansowych nie stanowią środków trwałych podlegających odpisom amortyzacyjnym. Spółki nieruchomościowe argumentowały, że znowelizowany przepis art. 15 ust. 6 ustawy o CIT dotyczy wyłącznie tych nieruchomości, które na gruncie prawa bilansowego stanowią środki trwałe, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ustawą o rachunkowości.

Dyrektor KIS nie godził się ze stanowiskiem podatników i wskazywał, że jeżeli spółka nieruchomościowa nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych dla celów bilansowych, to należy przyjąć, że odpis amortyzacyjny dla celów bilansowych wynosi „0”. W praktyce oznaczałoby to, że spółki nieruchomościowe posiadające nieruchomościowe aktywa inwestycyjne (niebędące środkami trwałymi w rozumieniu prawa bilansowego) zostałyby całkowicie pozbawione prawa do zaliczania podatkowych odpisów amortyzacyjnych od tych aktywów do kosztów uzyskania przychodów.

Jednakże, po stronie podatników opowiedziały się wojewódzkie sądy administracyjne. W wyroku z 31 stycznia 2023 r. wydanym w sprawie o sygn. III SA/Wa 1788/22, WSA w Warszawie stwierdził, że przepis art. 15 ust. 6 ustawy o CIT należy rozumieć w ten sposób, że ograniczenie wysokości podatkowych odpisów amortyzacyjnych znajdzie zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy dane aktywa zaliczane do Grupy 1 KŚT stanowią środki trwałe podlegające amortyzacji zgodnie z ustawą o rachunkowości. Podobne stanowisko zostało zaprezentowane także w kilku innych wyrokach, które zapadły przed WSA w Warszawie oraz WSA w Poznaniu.

Co ciekawe, w uzasadnieniu wyroku skład orzekający podkreślił, że literalna wykładnia przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o CIT nie daje jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy ograniczenie, o którym mowa w tym przepisie ma zastosowanie także w tych przypadkach, w których odpisy amortyzacyjne dla celów bilansowych w ogóle nie są dokonywane. W konsekwencji, sąd zdecydował się zastosować art. 2a Ordynacji podatkowej, nakazujący rozstrzyganie niedających się usunąć wątpliwości na korzyść podatnika.

Zwracamy uwagę, że ww. korzystne dla podatników orzeczenia WSA nie są prawomocne. Na ostateczne rozstrzygnięcie sporu przed NSA przyjdzie nam jeszcze z pewnością poczekać.